Holbuki, tun…

Shag’irlaydi betinim daryo,

Shag’irlaydi vahm to’lgan jar,

Shag’irlaydi qorong’i dunyo,

Shag’irlaydi vodiy, daralar.

Shag’irlaydi… Bermaydi uyqu,

Xayollarim bo’lar parishon,

Bir izlanish boshlanar menda

Tushunchamga yana kirar jon.

Holbuki, tun — bunda odatda,

Butun borliq uxlarday sokin,

Butun yer osmonga o’ranib

Olar kebi kunduzidai tin…

Soyga tushdim, ko’kda chiqdi oy,

Nur yog’ildi oq bulutlarga.

Nurga to’ldi dara, to’ldi soy,

Nur yog’ildi qorong’i jarga.

Kezar edim, meni tinmayin

Ta’qib etar bir uzun soya,

Bilmadimkim, bormidir ishi,

Yo istarmi aytmoq hikoya.

Ko’zlarimda yonar uchqunlar,

Zilol suvga oy edi sirdosh,

Yaltirardi, doim tovlanar,

Oy nuriga cho’miluvchi tosh.

Ko’zni tikdim, parquv bulutlar,

Ko’char edi zilol va toza.

Lochin kabi samolyot uchar,

Uchar edi solib ovoza.

Tikilgandi ko’zim qog’ozga,

Qo’llarimda yugurar qalam.

Qurshamishdi uni hayajon,

Bir intilish, bir orzu bu dam.

Shag’irlardi osmon va havo.

Shag’irlardi butun koinot,

Shag’irlardi betinim daryo,

Shag’irlardi daryoda hayot…

Holbuki, tun…